ქართული კულტურისთვის მეღვინეობის მნიშვნელობის სიტყვებით გადმოცემა ძალიან რთულია. ქართული მეღვინეობის ტრადიციამ არაერთ გამოცდას გაუძლო, განსაკუთრებით ომიანობის პერიოდებში, რომლებიც ხშირი იყო საუკუნეების განმავლობაში. ვენახები ყოველთვის წარმოადგენდნენ მარბიელების სამიზნეს, რომლებიც ებრძოდნენ და ანადგურებდნენ ქვეყნის კულტურულ მემკვიდრეობას, რათა გაეტეხათ ქართველების მებრძოლი სული. საბედნიეროდ, ადგილობრივი მოსახლეობა საკმაოდ მედეგი და მოხერხებული აღმოჩნდა და ნაკვეთების მაღლობებზე გადატანითა და ვენახის დაუღალავი გაშენებით შეინარჩუნა ძირძველი ტრადიცია. ლეგენდის თანახმად, თითოეული ქართველი მეომარი სამოსელით ატარებდა ვაზის რქას, რათა ბრძოლის ველზე მისი დაცემის შემთხვევაში, მის საფლავზე ვაზი ამოსულიყო. სწორედ ასეთმა თავდადებამ შემოგვინახა ვაზის 525-ზე მეტი ენდემური ჯიში და დღეს საქართველო მსოფლიოში ცნობილია, როგორც მეღვინეობის ყველაზე ხანგრძლივი უწყვეტი ტრადიციის მქონე ქვეყანა, 8000-ზე მეტი მოსავლით.

დღეს ეს ტრაფიცია საქართველოს კულტურული მემკვიდრეობის განუყოფელი ნაწილია, რომელიც ჩაქსოვილია მოსახლეობის ეროვნულ და კულტურულ იდენტობაში და წარმოადგენს მისი სტუმართმოყვარეობისა და მებრძოლი სულის სიმბოლოს. ღვინო ქართველების ყოველდღიურ ცხოვრებაში, განსაკუთრებით წმინდა რიტუალებსა და დღესასწაულებში, მნიშვნელოვან როლს ასრულებს.